153. można też pisać.

             (...) Słowo daję, byłam pewna, że podczas tej urokliwej sesji w łazience schudłam co najmniej trzy kilogramy. 

            - Dlaczego ty w ogóle jesz takie rzeczy? – zapytał mnie Eryk, gdy nazajutrz, nadal wstrząsana mdłościami, omdlewającym głosem zdawałam mu szczegółową relację o aktualnym stanie mojego zdrowia. Przeklinałam wszystkie serki topione na świecie i wyobrażałam sobie, jak każda fabryka produkująca ten szatański produkt rozpada się w pył. 

            - Nie jem... od dzisiaj... – jęknęłam. 

            Byłam stuprocentowo pewna tego, co mówię. Logicznym było dla mnie, że skoro i tak sama myśl o włożeniu czegokolwiek do ust powoduje u mnie potężne mdłości, mogę wykorzystać tę sposobność do przejścia na dietę. Nie miałam pojęcia jak to się robi, co powinnam jeść, a czego nie. O czym na zawsze zapomnieć, a do czego się przekonać. Czułam się trochę jak przedszkolak, któremu wręczono do ręki „Lalkę” i kazano wypisać wszystkie romantyczne i pozytywistyczne cechy Wokulskiego. Byłam zdezorientowana.

            Jeszcze tego samego dnia, gdy nie czułam się już do końca wyżuta i wypluta, postanowiłam wykorzystać Internet do czynności, która nigdy wcześniej nie przeszła mi przez myśl. Z namaszczeniem godnym kapłana, na klawiaturze mojego komputera wystukałam słowo DIETA. Lawina ruszyła. Niemal zmiotła mnie z krzesła. Niezliczona ilość stron internetowych poświęconych dietom, odchudzaniu, kaloriom i Bóg wie, czemu jeszcze wiążącemu się ze zdrowym stylem życia sprawiła, że rozdziawiłam usta i tępo wpatrywalam się w ekran. Dieta Montignaca, dieta South Beach, dieta owocowa, dieta 1000 kcal, dieta, dieta i jeszcze raz dieta. W głowie mi się nie mieściło, że aż tyle tego cholerstwa ludzie nawymyślali, żeby grubasy miały się czym zajmować. Uważnie śledziłam więc po kolei wszystkie diety, o których pisano, że na sto miliardów procent są skuteczne, gwarantują szybką i trwałą utratę wagi i po których na pewno nie dosięgnie mnie koszmar odchudzających się – efekt jojo. To akurat jeszcze niewiele mnie obchodziło. Ważyłam sto dwanaście kilogramów i nigdy przedtem nie byłam na diecie, nie wspominając już o czymś, co zwie się „utrzymaniem wagi”. Z jednej strony chciałam być rozsądna i nie zaszkodzić sobie jakimś drastycznym jadłospisem zezwalającym na dwa sucharki i pół pomidora dziennie, z drugiej natomiast, skoro już podjęłam tę trudną decyzję o przejściu na dietę, efekty chciałam osiągnąć jak najszybciej (...)

wszelkie prawa zastrzeżone.