157. odchudzanie? to nie dla mnie...

     Odchudzanie się jest jak religia. Wyznawców diet jest na świecie tak wielu, że bez najmniejszego problemu mogliby stanowić odrębną grupę wiernych. O odchudzaniu się mówi, pisze, a i pewnie nawet śpiewa, a mimo to są wśród nas tacy, którym nie w głowie odmawianie sobie czegokolwiek. Tacy, którzy może i by w głębi serca chcieli, ale z jakiegoś powodu wcale nie kwapią się do zmiany stylu życia. Dziś będzie o nich. 

     Pamiętam, że gdy byłam młoda (co brzmi dość dziwacznie, gdy wychodzi z moich niemal dwudziestotrzyletnich ust) i głupia (zdecydowanie bardziej, niż obecnie), odchudzanie było czymś, co istniało gdzieś obok mnie, ale jakoś nigdy nie było mi po drodze, by się z nim zaznajomić. Coś jak paralotniarstwo – niby jest, ale nic mi do niego, więc szkoda zawracać sobie głowę. Miałam oczywiście świadomość tego, że wyglądam jak wyglądam i jeśli tak dalej pójdzie, będzie ze mną kiepsko, ale nie stanowiło to dla mnie wystarczającej motywacji do czegokolwiek mającego związek z odchudzaniem. Jednak każda rewolucja ma swoje przyczyny, zarówno pośrednie, jak i bezpośrednie. Dlatego też w moim przypadku musiały się skumulować, a czara goryczy musiała przyjąć jeszcze jedną kropelkę, by się przelać i by to wszystko, co do tej pory było gwoździami do mojej trumny, znikło.

    

     Czy na to czekają ci, którym nie po drodze z odchudzaniem? Na kroplę, która przepełni czarę? 

     Przeglądając w ostatnich dniach maile, które dostałam od czytelniczek od początku istnienia bloga (a jest ich wszystkich bez mała tysiąc!), zwróciło moją uwagę to, jak wiele z nich BOI SIĘ przejścia na dietę. Domyślam się, że w dużej mierze może chodzić o to, o czym ja sama myślałam jeszcze dwa lata temu – że odchudzanie to olbrzymie wyrzeczenia i diabelska wręcz męczarnia. Po części jest to prawdopodobnie również niewiedza (np. no bo nie wiem, co powinnam jeść, a czego nie, albo słynne wiem, że nie mogę jeść po osiemnastej, nie wolno mi też żadnych węglowodanów i tłuszczu). Może to być akże obawa przed porażką wywołaną różnymi czynnikami: tęsknotą do dawnych nawyków, brakiem silnej woli czy lenistwem.  Albo strach przed osiągnięciem sukcesu i natychmiastową porażką w postaci efektu jojo. Nie wspominając również o przekonaniu, że zdrowe jedzenie na pewno parzy w język... ;)

     Terencjusz powiedział, że człowiekiem jest i nic co ludzkie, nie jest mu obce. Mogę powiedzieć dokładnie to samo - rozumiem te wątpliwości, choć bardzo staram się uświadomić ludziom, że są w błędzie, a większość rzeczy, których się boją, to wymyślone i głoszone przez idiotów teorie. Zastanawia mnie tylko, jak wiele spośrod osób wyrażających podobne obawy, próbuje na siłę przekonać się do myślenia o tym, że wyglądają dobrze, że są zdrowi, że grube jest piękne i kochanego ciałka nigdy za wiele. Mam za sobą wszystkie etapy: zaprzeczania, przekonania o swojej wyjątkowości ze względu na otyłość, twierdzenia, że jestem lepsza, niż szczupłe koleżanki, i tak dalej. Ale jeszcze parę tygodni przed moją rewolucją też bałam się tego samego, co wielu innych. Czas jednak pokazał, że bałam się niepotrzebnie.