160. rusz się, grubasku!

     Wiecie, że kiedyś trenowałam siatkówkę? Bardzo kiedyś i raczej trenowałam, ale trwało to w sumie pięć lat. Pewnie na początku zapowiadałam się świetnie, bo byłam wysoka i jeszcze nie bardzo gruba, więc ktoś mógłby stwierdzić, że mam potencjał i przy odrobinie szczęścia, coś ze mnie wyrośnie (wyrosło właściwie tylko z jednej z koleżanek, która gra aktualnie w PlusLidze Kobiet). No ale potem mi się dupsko rozrosło, a mój trener był karłowatym, skretyniałym ignorantem, gardzącym wszystkimi, którzy mimo starań nie byli w stanie przebić się do pierwszego składu (czyli np. ja), tak więc naderwanie więzadeł, które mi się przytrafiło, było jak dar od losu, który mogłam wykorzystać jako wspaniałą wymówkę. Jako dziewczę słusznych już rozmiarów, tj. w górę już nie rosłam, ale wszerz jak najbardziej, wuefu unikałam jak diabeł święconej wody. Do końca gimnazjum przesiedziałam na zwolnieniu lekarskim, a w liceum byłam już tak tęga, że kolana tak czy siak odmawiały mi posłuszeństwa. Udało mi się więc nie ćwiczyć przez kolejne trzy lata. Na studiach jednak aerobik trafił mi się jak ślepej kurze ziarno, więc nawet dość chętnie uczestniczyłam w tych zajęciach wuefu i było całkiem przyjemnie. Nasza instruktorka na koniec pierwszego roku wystawiła mi piątkę, ponieważ – jak wspomniała – mimo wszystko Agnieszka aktywnie uczestniczyła w zajęciach. To MIMO WSZYSTKO było oczywiście moje sto z groszami na wadze. No i od tamtej pory (w sensie od tego roku z aerobikiem raz na dwa tygodnie) dupska nie ruszałam. Znaczy, tak intensywnie, bo nie mogę powiedzieć, by brzuszki w domowym zaciszu, lub rolki od święta były czymś szalenie męczącym (kontynuować siłowni nie mogliśmy z przyczyn różnych). Nie ruszałam się aż do... przedwczoraj. Nie mogłam bowiem dłużej ignorować bliskości bieżni, tak więc wskoczyłam w adidasy i srrrru... przebiegłam cztery okrążenia, pod koniec będąc przekonaną o zbliżającej się eksplozji moich własnych płuc i doświadczającą pobiegowego ślinotoku, jakkolwiek to brzmi (aktualnie, po dwóch dniach biegania odczuwam bóle w ciele całym, ale nie są to na szczęście bóle skrajnie nieprzyjemne). 

     Piszę o tym wszystkim, ponieważ, kurza stopa, grubasy (zazwyczaj! – znów zaznaczam, by mi kto mądry nie zarzucił generalizowania) się nie ruszają. Ja wiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Ja wiem, że oblepiający nas tłuszcz jest na tyle uciążliwy, że skutecznie blokuje w nas jakiekolwiek chęci do wysiłku fizycznego. Ja też kilka lat temu na samą myśl o tym, że miałabym IŚĆ NA SIŁOWNIĘ, albo ĆWICZYĆ NA WUEFIE (na oczach chłopców w równoległych klas?! Po  moim zimnym trupie!!) oblewał mnie zimny pot. Jak to: SIĘ RUSZYĆ?! Żeby mi się tłuszcz trząsł? Żeby mi dupsko skakało w górę i w dół, żebym się zrobiła czerwona jak świeżutka wołowinka, żebym spływała śmierdzącym potem jak po wyjściu z wody i żebym dyszała, jak parowóz? Co to, to nie, nie moi Mili, nie-ma-takiej-opcji, arrivederci, skoczę do sklepu po czekolaaaaadęęęęę! Tak mniej więcej wyglądał mój stosunek do wysiłku fizycznego, gdy byłam gruba. Nie chodziło zresztą tylko o to, że się wstydziłam swojego ciała, które podczas jakichkolwiek gwałtownych ruchów falowało niczym woda na wzburzonym oceanie. Powodem mojej niechęci był również strach przed tym, że mi znów kolano pęknie, jak to mawiać zwykłam, lub że ze zwykłej swej niezdarności (wczoraj stłukłam kolejne dwie szklane miseczki... ostatnie dwie) krzywdę sobie zrobię i tyle z tego będzie. I w sumie nie dziwi mnie, gdy w mailach do mnie piszecie, że właściwie to poszłybyście na siłowię, ale wstydzicie się tego, że ktoś będzie się na Was gapił. Niechże się gapi, wszak przychodzicie tam po to, żeby pozbyć się tego, co Was męczy, nie kroczycie przecież po wybiegu w Mediolanie, nieprawdaż? A ja i tak po raz kolejny powtarzam – lepszy, niż brak ruchu, jest nawet NAJMNIEJSZY wysiłek. Wychodzisz na spacer z psem, to idź żwawym, szybkim krokiem i wydłuż ten spacer o dziesięć minut! Pies z pewnością będzie wdzięczny, a jeśli Tobie się oddech przyspieszy, to wiedz, że zrobiłaś maleńki kroczek do przodu. A kroczek za kroczkiem... Ale pamiętaj o tym, że nawet zwiększając powoli swój wysiłek, nie schudniesz w tydzień. Po wielu, wielu latach siedzenia na tyłku nie myśl nawet o tym, że będziesz w stanie biec bez zmęczenia przez piętnaście minut. Musisz najpierw obudzić swój organizm i swoje od dawna nie używane mięśnie. A sam ruch? Cóż... przyspiesza metabolizm. ;)

Zatem - tak wygląda ktoś, kto się nie rusza :P

 

A tak wyglądałam, gdy JESZCZE trenowałam (to chyba 6 klasa podstawówki, czy co... szału nie ma :P)