Dwa lata później...

                Mijają dwa lata, odkąd formalnie zakończyłam dietę. Co przez ten czas uległo zmianie? Czy ja sama nabrałam dystansu do samego odchudzania i dbania o siebie? Trudno powiedzieć.

                Gdy trzy lata i kilka miesięcy temu podjęłam decyzję o przejściu na dietę, pełna byłam błędnych przeświadczeń dotyczących tego, w jaki sposób dieta i odchudzanie powinny wyglądać. Z perspektywy czasu mogę tylko śmiać się z własnego podejścia, ale któż z nas nie popełnia błędów? Przez kilka miesięcy myślałam, że wyłącznie maleńkie porcje i całkowite ograniczenie węglowodanów pomoże mi zrzucić to, na co pracowałam przez całe swoje życie. Teraz jednak wiem, że wystarczy tydzień lekkiego jedzenia, by bez najmniejszych problemów stracić kilogram, a nawet dwa. 

                Co zmieniło się w moim jedzeniu przez ostatnie dwa lata? Z jednej strony wiele, z drugiej nie. W tygodniu jem na śniadanie pieczywo chrupkie (zawsze 5 sztuk) i twarożek. Albo jogurt z płatkami i owocami. Owsiankę rzadko, ale zdarza się. W weekendy stawiam na świeże pieczywo. Wiejski chleb z chrupiącą skórką, chleb czosnkowy, chleb fitness z soją lub dynią, chleb żytni, chleb graham… Niedaleko mnie jest wspaniała piekarnia, w której najdroższy (!), ciemny chleb (0,5 kg) kosztuje jakieś… 1,90! Oczom nie wierzę, buzia mi się uśmiecha i co tydzień kupuję inny. Jemy więc kanapki z sałatą, jajkiem na twardo i świeżutkim szczypiorkiem, albo twaróg z drobniutko krojoną cebulą, rzodkiewką i szczypiorkiem. Ewentualnie jajecznicę z warzywami... zależy, na co mamy ochotę. W ciągu dnia nie jadam zbyt wiele. Na lunch jabłko, ewentualnie dwie lub trzy kanapki z pieczywa chrupkiego z drobiową szynką i warzywami. Obiady jemy późno – o dziewiętnastej, dwudziestej, nawet dwudziestej pierwszej. Z konieczności, nie z wyboru. W weekendy wcześniej, między szesnastą lub siedemnastą. ZAWSZE mnóstwo warzyw. Kolacje… ja unikam. Waldek zaczyna jeść po przyjściu z pracy i je „hurtowo” – obiad, kolację (rzadko) i deser. Za to w weekendy zawsze podkradam mu z talerza kilka kromeczek z bułki (robię małe kanapki z krojonych w kromeczki szwedek). Są jeszcze desery. W soboty piekę ciasto, lub nie. Jeśli nie, kupuję coś słodkiego – jakieś ciastka lub lody. Często przygotowuję owoce. Chyba, że mamy serialowy maraton, wówczas któreś z nas przygotowuje popcorn. Częściej Waldek, niż ja, bo mój prawie zawsze jest przypalony. I zbyt słony.   

                Czego nigdy nie jem? Fast foodów. Jestem wręcz wściekła, gdy bywają dni (na szczęście nie częściej, niż raz na 3-4 miesiące…), kiedy zmuszeni jesteśmy zamówić pizzę (hamburgera i kebab jadłam ostatnio pond rok temu i naprawdę nie tęsknię). Bardzo, bardzo rzadko robię naleśniki. Pierogi, pyzy, kluski śląskie – to też nie gości na naszym stole częściej, niż raz, dwa do roku. Nie jadam batonów, nie kupuję gotowych dań, fixów do potraw, a do smażenia nie używam panierki. Pewne rzeczy po prostu weszły mi w nawyk i z nich nie rezygnuję.

                A moja waga? Cóż, magiczne 69 kilogramów okazało się odejść w niebyt już w parę miesięcy po ich osiągnięciu :) Staram się jednak nie przekraczać 73 kilogramów i na szczęście udaje mi się to (pomijając Święta…). Gdy wiem, że przesadziłam ze słodyczami (mea culpa, przyznaję! Ale Dorotka z Moich Wypieków czyni takie cuda, że grzechem byłoby powstrzymać się przed ich wypróbowaniem), przez kilka następnych dni ograniczam węglowodany i moja waga wraca do normy. Nauczyłam się już, w jaki sposób szybko stracić kilogram, lub dwa.

                I chyba jestem szczęściarą. Udało mi się uniknąć olbrzymiego jojo (choć przyznaję, wolałabym ważyć 10 kg mniej i mam nadzieję, że kiedyś to nastąpi :)), choć minęły już dwa lata od momentu zakończenia diety. Moje ciało nie jest idealne, ale cały czas nad nim pracuję. Nigdy nie pójdę na plażę w skąpym bikini, nigdy nie włożę mini ledwie zakrywającego pośladki. Ale cieszę się, że nie mam problemów z kupieniem ubrań (pomijając spodnie…) i nie pocę się jak prosię, gdy jest gorąco. Cieszę się, bo ludzie nie patrzą już na mnie z politowaniem i obrzydzeniem. I przede wszystkim cieszę się, że mam u swojego boku kogoś, dzięki komu jestem teraz taka, a nie inna :)))