piątek, 23 marca 2012

Wołowe klopsiki w sosie cebulowym

                Jednym z powodów, dla których uwielbiam mieloną wołowinę jest fakt, że doskonale smakuje „smażona” na patelni bez tłuszczu. W ten sposób można przygotować fantastyczne hamburgery wołowe (wystarczy cebula, jajko i przyprawy) i równie smaczne klopsiki. Przedwczoraj przygotowałam te drugie, w przepysznym (robiłam go po raz pierwszy) sosie cebulowym. Ich największą zaletą jest właśnie to, że do ich obsmażenia nie potrzeba tłuszczu. Zatem do dzieła!

Składniki (4 porcje):

Klopsiki
- 600 g mielonej wołowiny;
- 1 duże jajko;
- 1 średniej wielkości cebula;
- pieprz, sól;

Sos cebulowy
- 3 duże cebule;
- 2 ząbki czosnku;
- masło – wg uznania;
- bulion warzywny lub wołowy (dobrze mieć zawsze zamrożony, w porcjach);
- ziele angielskie, liście laurowe, estragon, tymianek;
- sól, pieprz;

                Do mięsa dodajemy jajko, posiekaną drobno cebulkę i przyprawy. Lepimy małe klopsiki i zarumieniamy na patelni z każdej strony. Podsmażone wykładamy na talerz. Uwaga – klopsiki w środku są jeszcze surowe, dlatego musimy podgotować je jeszcze w bulionie.
                Cebule i czosnek kroimy w drobną kostkę i szklimy na maśle. Dodajemy dwie (lub więcej, ma przykryć klopsiki) szklanki bulionu i gotujemy 15-20 minut. Wrzucamy podsmażone klopsiki i gotujemy kolejne 15-20 minut. Po tym czasie klopsiki wyjmujemy ostrożnie z garnka, a bulion z cebulą blendujemy. Sos stanie się bardziej gęsty, a jeśli będzie gęsty niewystarczająco, można zagęścić go niewielką ilością mąki. Ponownie wrzucamy do sosu klopsiki i podgotowujemy kilka minut.

poniedziałek, 19 marca 2012

Leslie Kaminoff - Joga. Ilustrowany przewodnik anatomiczny

          Brak mi czasu. ZNÓW. Napisałabym o jedzeniu. Napisałabym o tym, co dzieje się w głowie otyłego. Podzieliłabym się przepisem, albo napisała coś na poprawienie humoru. Ale NIE MAM CZASU! Lista tematów "na zaś" wciąż się wydłuża. Może uda mi się wyrobić z pisaniem do lipca? Póki co dzielę się z Wami linkiem do recenzji kolejnej książki nt. jogi - lepszej od poprzedniej, zdecydowanie. A dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że dzięki niej dowiadujemy się, KTÓRE mięśnie pracują podczas przybierania danej pozycji. Zerknijcie, może przypadnie Wam do gustu :)


środa, 14 marca 2012

Diane Kress - Cud metaboliczny

Ilość stron: 324
Wydawnictwo: Replika

                Od czasu do czasu zdarza mi się sięgnąć po książki poświęcone dietom. Tak po prostu, z czystej ciekawości i z chęci wzbogacenia dotychczas zdobytej przeze mnie wiedzy. Jednak na rynku jest ich tak wiele, że liczba ta skutecznie potrafi zmącić w głowie, a ich jakość bardzo często pozostawia wiele do życzenia.

                Gdy w moje ręce wpadła książka Cud metaboliczny, autorstwa Diane Kress, dietetyczki z ponad dwudziestopięcioletnim doświadczeniem, moją uwagę zwrócił fakt, że traktuje ona o czymś, z czym do tej pory nigdy  się nie spotkałam. Chodzi mianowicie o metabolizm typu B. Najprościej ujmując, według autorki, osoby posiadające ten typ metabolizmu charakteryzują się między innymi tym, iż mogą jeść NIEWIELE i dużo ćwiczyć, a mimo przybierać na wadze, lub po prostu mieć olbrzymie problemy ze schudnięciem. Metabolizmowi typu B często towarzyszy cukrzyca, wysoki poziom cholesterolu, permanentne zmęczenie, problemy ze snem, czy bóle głowy.   

                Dieta proponowana przez Diane Kress polega na tym, by nauczyć swój organizm prawidłowego trawienia węglowodanów. Jak sama pisze:


Przez metabolizm B nadmiernie reagujesz na węglowodany, gdyż organizm wydziela zbyt duże ilości insuliny, hormonu powodującego wzrost stężenia tłuszczów we krwi (w postaci cholesterolu i trójglicerydów) oraz ich ilości w całym organizmie (w postaci tłuszczu odkładanego w fałdzie na brzuchu).

                Etap pierwszy diety trwa 8 tygodni i polega na usunięciu z diety większości węglowodanów, czego celem ma być odpoczynek przeciążonej trzustki i wątroby podczas obkurczania komórek tłuszczowych. Etap drugi trwa od 8 tygodni do momentu uzyskania pożądanej wagi i polega na przywracaniu zdrowych węglowodanów w odpowiednich ilościach i o odpowiednich porach, co powodować ma dalsze spalanie tłuszczu i chudnięcie. Etap trzeci z kolei to etap mający z założenia trwać do końca życia i polega on na utrzymaniu prawidłowej ilości węglowodanów oraz stabilizacji wagi.

                W książce zamieszczonych jest bardzo wiele przykładów mających pomóc odchudzającemu się w prawidłowym doborze produktów składających się na jego posiłek, a spora ilość przepisów na niskowęglowodanowe dania to duże ułatwienie w przygotowywaniu potraw. Cała idea diety brzmi rozsądnie i z pewnością przynosi wiele pozytywnych skutków, niemniej sposób objaśnienia poszczególnych zasad dotyczących liczenia węglowodanów jest momentami dość niełatwy. Należy dobrze się skupić, by zrozumieć i przyswoić sobie reguły diety. Brakowało mi w książce nieco mniej skomplikowanego języka, mogłabym również zwrócić uwagę na kilka składników wymienionych w przepisach, które w Polsce są albo niezwykle trudno dostępne, albo bardzo drogie. Są to jednak szczegóły, nie mające większego wpływu na ogólną jakość książki. Zachęcam do zapoznania się z nią, być może przypadnie Wam do gustu i sprawi, że podejmiecie próbę zmierzenia się samodzielnie z cudem metabolicznym.   



Za możliwość poznania książki Diane Kress dziękuję Wydawnictwu:




poniedziałek, 12 marca 2012

Obiadówka

Szybka obiadówka. Idealna w te dni, kiedy nie mam czasu ani chęci przygotowywać obiadu dłużej, niż dziesięć minut. Tyle właśnie trwa przygotowanie kuskusu, usmażenie sznycli indyczych i przyrządzenie surówki. Bo po co marnować czas, skoro można pojechać za miasto? Obserwować radość wypisaną na psim pysku, pić kozie mleko i jeść świeżo upieczone drożdżowe ciasto? I nawet pisać się nie chce, bo to nic koniecznego...


Składniki:

- dowolna ilość rukoli, roszponki i kapusty pekińskiej;
- 1-2 pomidory (cóż, o tej porze roku przypominają bardziej mokre, czerwone COŚ, co smakuje tablicą Mendelejewa);
- kilka pieczarek;
- sos winegret;
               
Wszystkie składniki oprócz rukoli i roszponki kroimy i wrzucamy do miski. Polewamy winegretem i delikatnie mieszamy. Ot, cała filozofia. Głupio wręcz o tym pisać...




Jak Wam minął weekend? 

czwartek, 1 marca 2012

Otyłość i partnerstwo

                Jestem świeżo  (tzn. średnio świeżo, bo od niedzieli, kiedy tę książkę skończyłam, przeczytałam już trzy inne) po lekturze nowej książki profesora Lwa-Starowicza, O mężczyźnie (recenzja tutaj – KLIK). Przyszło mi więc na myśl, żeby podzielić się z Wami moimi przemyśleniami dotyczącymi bycia w związku, gdzie jeden z partnerów ma TEN problem, który interesuje nas najmocniej. Chodzi mianowicie o nadwagę, lub otyłość. Pewien czas temu razem z Waldkiem poruszyliśmy mocno kontrowersyjny temat zaniedbywania się kobiet i mężczyzn po ślubie. Onet ów post polecił, skutkiem czego były spadające na nas gromy i lawina bzdurnych oskarżeń, choć żadne z nas nie napisało niczego, co byłoby kłamstwem. 

                Nie piszę o tym bez powodu – cały czas bowiem dostaję maile, w których wiele z Was skarży się na brak zrozumienia ze strony partnera, obraźliwe uwagi i uszczypliwe aluzje. Lecz niestety, choć forma tego pseudowsparcia i pseudomotywacji ze strony partnera jest absolutnie niedopuszczalna, to jednak nie bezpodstawna. Wyobraźcie sobie bowiem taką oto sytuację: poznajecie przystojnego, wysportowanego, dbającego o siebie mężczyznę. Inne kobiety spoglądają na Was z zazdrością, a Wy kroczycie dumnie u jego boku, ciesząc oko jego urodą (oraz wielu wspaniałymi cechami jego charakteru, jednak nie o tym teraz mowa). Mija rok, pięć lat, osiem, a wasz przystojny niegdyś mężczyzna powoli zamienia się w podtatusiałego, tyjącego niechluja. Gdzie się podział mój przystojny mąż? Czyżbym przestała mu się podobać? Czyżby przestało mu na mnie zależeć? Nie jest to niemożliwa, przejaskrawiona wizja. To sytuacja częsta, niemal powszechna. I dotyka równie często kobiety, jak i mężczyzn. Pozwolę sobie zacytować, co o zbliżonym problemie pisze Lew-Starowicz:


"Problem atrakcyjności fizycznej w domu jest bagatelizowany właśnie przez kobiety. Mówią: >>Jak mnie kocha, będzie mnie też kochał w brudnym podkoszulku<<. Otóż nie! (…) Naturalną koleją rzeczy jest, że w okresie tańca godowego eksponujemy swoje najmocniejsze strony i pokazujemy jak najładniejsze >>opakowanie<<. Tyle tylko, że ono nie może mieć jedynie odświętnego charakteru. Uważam, że podział na swobodne ubranie domowe (dresy i dziurawe skarpety) i elegancję na zewnątrz, uderza w dobro związku (…). Większa troska o wygląd na pokaz w porównaniu z tym, jak ona prezentuje się w domu, sprawia nieodparte wrażenie, że jej na partnerze już nie zależy. Ważniejsze jest bowiem wywieranie wrażenia na innych. Nasza atrakcyjność erotyczna wynika z umiejętności podobania się, budzenia podniecenia, i fakt, że mieszkamy razem wcale nas od tego nie zwalnia”. (s. 157-158)


                Zaniedbywanie siebie i swojego ciała zdaje się być przejawem lekceważenia własnego partnera. Powolne tycie w najlepsze nie sprawi, że będziemy się mu bardziej podobać (chyba, że trafiliśmy na fetyszystę otyłości, ale to już zupełnie inna sprawa). Wzajemny szacunek polega między innymi na tym, by stale zabiegać o swoją uwagę, starać się sobie podobać i być dla siebie atrakcyjnymi. Co natomiast ma pomyśleć mężczyzna, który poślubił zgrabną, piękną dziewczynę, a dziesięć lat później jest mężem otyłej baby z tłustymi włosami i piętnastocentymetrowymi odrostami, podczas gdy sam trzyma formę (lub odwrotnie)? Czyli że co? Staramy się, dopóki obiekt naszego pożądania nie wpadnie w nasze ręce, a później hulaj dusza – piekła nie ma? Błąd. Problem w tym, by to zrozumieć i starać się naprawić. Czasami jednak trudno jest robić to bez wsparcia ze strony partnera. Pomoc najbliższej nam osoby jest nieoceniona, pozwala nam na trwanie w postanowieniu, jest mobilizująca i dodaje sił do walki.

                Co jednak robić, gdy partner zamiast nam pomagać, okazuje się lubować w uszczypliwościach i „gasić” nasz zapał mówiąc, że i tak nam się nie uda? Wszystko zależy od relacji w związku. Wzajemne zrozumienie i mówienie otwarcie o swoich problemach, obawach i oczekiwaniach jest uzdrawiające i sprawia, że nawet trudne z pozoru rzeczy okazują się być mniej uciążliwymi. Problemy biorą się stąd, że zbyt mało rozmawiamy o rzeczach naprawdę istotnych. Jeśli narzekamy bez sensu na rzeczy, na które nie mamy wpływu, nasze dyskusje ograniczają się do tego, kto odwiezie dzieci do szkoły, lub że trzeba wybrać się po zakupy, taka rozmowa będzie trudna. Waldek i ja od samego początku jesteśmy dla siebie partnerami do każdej, nawet najtrudniejszej rozmowy. Wiecie już, w jaki sposób się poznaliśmy i że dzięki jego pomocy aktualnie wyglądam, jak wyglądam. Nie ma dla nas tematów zakazanych. Są  przyjemniejsze i te mniej przyjemne, łatwiejsze i trudniejsze, ale nigdy od tej rozmowy nie uciekamy. Staramy się dotrzeć do sedna problemu, dzielić swoim punktem widzenia i próbować dojść do wspólnych wniosków. Gdy chwilowo przestaję zwracać uwagę na ilości spożywanego przeze mnie pożywienia, on to widzi i zwraca mi na to uwagę. Niunia, ile ty już zjadłaś tych ciastek? A ja się zawstydzam, bo zjadłam już pięć i miałam ochotę na więcej, ale jednocześnie jestem zadowolona, że jest ktoś, kto tego nie lekceważy i nie pozwala mi na zapominanie się.

- I tak nie schudniesz;
- Upasłaś/eś się jak świnia;
- Wyglądasz fatalnie;
- Mogłabyś/mógłbyś się za siebie w końcu zabrać, bo się za ciebie wstydzę;

                Wypowiadanie takich zdań nie prowadzi do niczego dobrego. Można starać się mniej lub bardziej delikatnie uświadomić partnera, że oczekujemy od niego zrozumienia i wsparcia i absolutnie nie zgadzamy się na obrażanie nas w jakikolwiek sposób. Delikatne sugerowanie partnerowi, że ostatnio lekko się zaniedbuje, odniesie z pewnością lepszy efekt, niż mówienie walenie mu prosto w twarz nieprzyjemnymi zdaniami.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...