128. grubaski kontakty z otoczeniem.

     Ostatnio dość często rozmyślam o tym, jak wyglądało moje życie towarzyskie, gdy byłam gruba. Sięgnęłam do starych pamiętników, chcąc przypomnieć sobie, co wtedy odczuwałam. Moje wnioski nie wyglądają zbyt optymistycznie, a już na pewno nie mogę powiedzieć, że byłam najbardziej szczęśliwą nastolatką na świecie. Myślałam, że nie mogłam narzekać, lecz... pamiętniki nie kłamią. Najwyraźniej były w moim życiu kwestie, o których wolałam zapomnieć i zepchnęłam je gdzieś w głąb umysłu, stąd twierdzenie, że było w porządku. Ale wcale nie było. 

     Otaczały mnie ładne dziewczyny. Ładne i zgrabne. O ile mając lat dziesięć, o jakiejkolwiek zgrabności nie może być mowy, to jednak gdy zaczyna się wchodzić w wiek dojrzewania, kwestia ta zaczyna być naprawdę istotna. Miałam same zgrabne koleżanki. Pulchne wyjątki zmieniały się z czasem w dziewczęta normalnego rozmiaru, a ja wciąż tyłam. W moich pamiętnikach co kilka stron pojawia się imię nowego młodzieńca, który podbił moje serce tym, lub owym, a ponieważ byłam dziewczęciem nadzwyczaj kochliwym, imion tych było naprawdę wiele. Nigdy jednak nie napisałam, że oto stałam się obiektem czyjegoś zainteresowania. W wieku lat czternastu napisałam:

02.02.2002

No cóż, to prawda. Ona jest ładna, zgrabna, no i ma wiele zalet, których nie warto wymieniać. A ja, co? Ociężały grubas, który nie umie grać w siatkówkę.  

     Wtedy trenowałam, bo chodziłam do sportowej klasy. Właściwie „trenowałam”, bo trudno jest ruszać tyłkiem ważąc o wiele kilogramów za dużo. Za dziewczyną, o której wówczas pisałam, nie przepadam do dziś. Kiedyś doszły mnie słuchy, że powiedziała o mnie: „zakompleksiona”. Pamiętam. Być może teraz jest całkiem w porządku i darzyłabym ją sympatią, ale zaszłości sprzed lat nie pozwalają mi myśleć o niej w inny sposób, niż tylko przez pryzmat niecenzuralnych określeń.  

17.06.2003

Powiem KRÓTKO: straciłam wszelkie nadzieje, że kiedykolwiek **** spojrzy na mnie jako materiał na dziewczynę . Po prostu ja się do tego NIE NADAJĘ. Mówiąc krócej: NIGDY NIE BĘDĘ MIAŁA CHŁOPAKA, BO JESTEM GRUBA.

     Niezwykła świadomość, jak na piętnastoletnią dziewczynę. Teraz, po ośmiu latach od napisania tamtych słów, jawię się sobie jako pozbawiona pewności siebie nastolatka. Nieszczęśliwa, rozpaczliwie pragnąca młodzieńczego - obustronnego, nie tylko platonicznego - zauroczenia.  Przenosiłam swoje zainteresowanie z jednego chłopca, na innego, mając nadzieję na to, że któryś zwróci na mnie uwagę. Byłam brzydka, z wyglądu wręcz chłopięca. Nosiłam szerokie spodnie, bluzy z kapturem i daleko było mi do zachwytu nad ubraniami, które nosiły moje koleżanki. Prawdopodobnie zazdrościłam im, ale pod maską „inności” ukrywałam chęć bycia taką, jak one.

  

     Publicznie byłam radosna i roześmiana. Zawsze. Mimo to nikt nigdy nie kwapił się, by zapraszać mnie gdziekolwiek, więc pomijając kilka osiemnastek u najbliższych znajomych z klasy (na jednej ręce zliczyć...), moje życie towarzyskie nie istniało. Z drugiej strony, nigdy o to nie zabiegałam. Najlepszymi wieczorami były dla mnie te, które spędzałam z książkami, a upijanie się do nieprzytomności każdego weekendu uważałam (do dziś zresztą) za przejaw troglodytyzmu. Zresztą i tak w mojej szafie nigdy nie mogłam znaleźć nic, co nadawałoby się na tego typu zabawy. Czy jest mi przykro? Mimo wszystko tak. Straciłam pewien element młodości, a grono ludzi, których lubię mieć obok siebie, jest boleśnie niewielkie. To smutne, ale teraz sądzę, że właśnie przez moją otyłość ludzie z liceum nigdy nie pragnęli mojego towarzystwa. To nie ja powinnam się tego wstydzić.

25.11.2007

Mówią, że ludzie widzą człowieka takim, jakim on sam siebie widzi. Gdyby więc była to prawda, ja sama miałabym już kilku fajnych facetów. A może ludzie podświadomie odczuwają, że jednak mam trochę kompleksów spowodowanych niedostatkami urody? Nie cierpię moich nóg z żylakami, moich obwisłych ramion i podbródka. Wielkich boczków i paskudnego brzucha.

     Na studiach było w porządku, ale wtedy właśnie wszystko się zmieniło. Poznałam Waldka (właśnie przeczytałam mu, co o nim pisałam na samym początku znajomości – już 20 dni po naszej pierwszej rozmowie napisałam w pamiętniku, że „to jest TEN facet!” ;D), przeszłam na dietę i... usłyszałam od koleżanki, żebym tyle nie chudła, bo będę szczuplejsza od niej. Faktycznie, jakby to zbrodnia największa na świecie była, że nagle przestałam być gruba (tym bardziej, że ona utyła, a że jestem wredna, pomyślałam sobie: „dobrze ci tak, tępa pipo”). Świecie, wybacz! 

     Podsumowanie tego, co napisałam, wyleciało mi z głowy. Wydawało mi się do tej pory, że moja otyłość nie stanowiła dla mnie największego problemu na świecie (zwłaszcza, że przejmowałam się wszystkim i ciągle; to mi zostało do dziś), ale z pamiętników wynika, że jednak mnie męczyła, zwłaszcza w kwestii kontaktów z ludźmi. Jak było w Waszym przypadku? Zapraszam do dyskusji.