128. moja największa zguba.

     Słodycze pobiły wszystko.

 

     To one okazały się być najbardziej zniewalającą pokusą, bez której nie możemy się obejść. Której trudno jest nam powiedzieć: NIE. Która przyciąga nas jak magnes i od której nie potrafimy się opędzić. Słodycze są naszą największą zgubą.

     Mogłabym powiedzieć, że moją największą zgubą jest jedzenie w ogóle. Niezależnie od tego, czy jest to spaghetti z czosnkiem, wołowe hamburgery, bajaderki, czy ogromny talerz surówki z bazylią. Kocham jeść
i jest to miłość niezmierzona, trwała i dająca mi szczęście. Nie jest tak, że wraz z przestawieniem się na zdrowy tryb życia jedzenie mi zbrzydło. Jest wręcz zupełnie inaczej – odblokowało to we mnie samej uczucia zupełnie inne, niż kiedyś. Przygotowanie potraw stało się ceremonią. Czymś co daje mi ukojenie, spokój
i dzięki czemu odczuwam wewnętrzną harmonię. Pozwala mi się wyciszyć i chłonąć. Smak, zapach, barwy, faktury i struktury. Delikatne liście sałaty, jędrne skórki warzyw i owoców, sprężystość makaronu, miękkość mielonego mięsa, aromat przypraw. Niemal do ekstazy doprowadza mnie zapach rozmarynu.
Z przyjemnością obserwuję to, co zmienia się w moich rękach, garnkach i na patelniach. Jedynie potężnie wzmocniony przez ostatnie dwa lata instynkt samozachowawczy pozwala mi nie zatracić się do końca.

  

     57% z Was odpowiedziało, że największą zgubą są dla Was słodycze. Rzecz całkiem zrozumiała, ponieważ słodycze są... po prostu pyszne. Uwielbiam czekoladę z orzechami, bajaderki, krówki, ciasteczka owsiane i z orzechami. Markizy ze śmietankowym nadzieniem i słomkę ptysiową. Kwaśne żelki, batony, lody, serniki i makowce. Wszystko. Tego się nie wypierałam, nie wypieram i nie wyprę. Gdy mieszkałam jeszcze
w Dąbrowie Górniczej, miałam tam swoje ulubione targowisko, na którym było kilka stoisk ze słodyczami. Często kupowałam to i owo. Nie znałam umiaru. Przychodziłam do babci, która zawsze miała w szafce kilka rodzajów ciastek i cukierków. Stawiałam przed sobą wypełnioną po brzegi miskę i jadłam. Często do momentu, w którym zmuliło mnie całkowicie. 

Miałam ulubiony rodzaj słonych paluszków i czipsów, które kupowałam kilka razy w tygodniu. Nie mogę powiedzieć, że teraz mi one nie smakują. Są cudowne, jak najbardziej, jednak różnica między KIEDYŚ
a TERAZ polega na tym, że do szczęścia nie zawsze potrzebuję całej paczki. 

     Nie widzę potrzeby, dla której ktokolwiek miałby przed samym sobą okłamywać się, że czegoś nie lubi.
W ankiecie zawarłam kategorię „inne”. Wrzucić do niej można wszystko to, czemu nie możemy lub nie potrafimy się oprzeć. Ktoś może uznać, że jego zgubą są naleśniki, majonez, schabowe kotlety, czy nawet zwykłe, świeże pieczywo. Niebezpieczne i męczące jest, gdy mimo świadomości, że coś nam szkodzi, jemy to bez umiaru. Wyrzuty sumienia z tym związane są wyniszczające. Powodują, że czujemy się  słabi i opętani przez zbyt silną chęć jedzenia. Praktycznie każdy z nas miewa dni, gdy się lekko zatraca. Gorzej, jeśli tych dni jest tak dużo, że nie możemy sobie z tym poradzić. Uwolnić się z tego może być bardzo ciężko, ale nie jest to niemożliwe. Gdyby w styczniu 2009 roku ktoś powiedział mi, że moja otyłość stanie się wkrótce tylko przykrym wspomnieniem, nie uwierzyłabym mu. Uznałabym, że bredzi, bo wówczas czułam się zbyt słaba na to, by zrezygnować ze swoich ulubionych smakołyków. Nie jest tak, że w momencie, w którym osiągnęłam swój cel, pokusa jedzenia zmniejszyła się, lub znikła całkowicie. Bywają momenty, że wcale nie jest mi łatwo zrezygnować z kolejnego kawałka ciasta lub cukierka. Czasami nie rezygnuję i przez następne godziny zadręczam się myślą, że nie powinnam była tego jeść, bo nie po to ciężko pracowałam, by teraz znów zacząć tyć. To nie znika z dnia na dzień, ani nie zmniejsza się na psktryknięcie palcem. Jednym jest łatwiej, innym nie. Jeżeli potrafimy się powstrzymać, możemy sobie pogratulować. Jeśli nadal mamy z tym problem, powinniśmy dalej pracować nad sobą. I to właśnie chcę powiedzieć – jesteśmy ludźmi, a ludzie popełniają błędy. Ulegają pokusom i oddają się przyjemnościom. Od nas zależy, czy będziemy potrafili sobie z tym poradzić. Jestem zdania, że potrafi każdy, tylko nie każdy jest wystarczająco świadomy tkwiącej w nim ogromnej siły.

Wyniki ankiety:

1. słodycze (np. batoniki) - 172 (57%)
2. fast foody (np. kebab, frytki) - 29 (9%)
3. słone przekąski (np. czipsy) - 26 (8%)
    wszystkie powyższe - 26 (8%)
5. wszystkie powyższe i inne - 26% (8%)
6. inne - 22 (7%)