146. "a moja otyłość jest genetyczna..."

     Nie ma chyba bardziej popularnego tłumaczenia własnej otyłości, niż stwierdzenie: to genetyczne. Owszem, genetyka w tej kwestii ma dość wiele do powiedzenia, ale wyświechtane tłumaczenie każdego możliwego przypadku zdaje się być sporym nadużyciem.

     Fachowa i jak zwykle niezastąpiona (proszę potraktować to ze zmrużeniem oka...) Wikipedia, mówi, że istnieją genetycznie uwarunkowane zespoły chorobowe prowadzące do nadmiernego gromadzenia się tkanki tłuszczowej w organizmie (zespół Pradera-Williego, zespół Laurence'a-Moona-Biedla, zespół Cohena oraz zespół Carpentera). Za otyłość odpowiadać mogą również mutacje jednogenowe i wielogenowe. Cytując: Mutacje mogą dotyczyć genów związanych z regulacją pobierania energii z pożywieniem, poziomem podstawowej przemiany materii, dojrzewaniem komórek tkanki tłuszczowej, aktywnością enzymów odpowiedzialnych za gospodarkę tłuszczową i węglowodanową. W ich wyniku dochodzi do przewagi procesów magazynowania energii nad procesami jej wydatkowania.

     Tylko że... ja patrzę na to z nieco innej strony. Nie neguję oczywiście naukowo udowodnionych faktów (lub jak niektórzy lubią mówić: faktów autentycznych ;p), ale chciałabym zwrócić uwagę na jedną rzecz. Dietetycy często pytają o to, czy rodzice również posiadają problem z dodatkowymi kilogramami. Mogą mieć, ale nie muszą. Tylko czy nikomu nie przyszło do głowy, że otyłość nie wynika tylko z tego, że rodzice są grubi, ale również z niewłaściwego sposobu jedzenia? Nawyki żywieniowe wyniesione z domu często są tak bardzo w nas zakorzenione, że powielamy je i czy tego chcemy, czy nie, one na nas działają. Wiadomo, jak tłusta jest kuchnia większości naszych babć i mam (co wiele z Was zaznacza w mailach, narzekając na kuchnie swych rodzicielek i teściowych). Polewanie tłuszczem ogromnej kopy ziemniaków, grube panierowanie wszelkiego rodzaju kotletów (łącznie z mielonymi, czego chyba nie zrozumiem już nigdy), uwielbienie dla odsmażanych pierogów i mocno śmietanowych zup... Pisałam o tym już sto tysięcy razy, ale czym innym to jest, jak nie tuczeniem się na własne życzenie?

     Gdy przypominam sobie kuchnię mojej babci, nie widzę w niej tego, na czym opiera się mój całkowicie zrewolucjonizowany sposób żywienia. Jest to kwestia przyzwyczajeń, innego pokolenia – takiego, które żyło w czasach, gdy niemożliwym było pójście do sklepu i kupienie warzyw, które dziś kupujemy bez problemów. Jej sposób żywienia był uwarunkowany przez historię, a nie przez geny, czy cokolwiek innego. Ona nie potrafi przemóc się i sama, z własnej woli zrobić surówki ze świeżych warzyw. Te rzeczy w jej lodówce nie istnieją. Jest tam tłusta szynka, ser, jajka, twaróg... Warzyw nie ma. I teraz zauważcie: ktoś, kto od dzieciństwa przyzwyczaił się do takiej kuchni, te przyzwyczajenia przenosi na własne dzieci. One z kolei przenoszą je na swoje dzieci. I w tym momencie pojawiam się ja, córka moich rodziców, wnuczka moich dziadków. Niejako wyłamałam się z tego zaklętego kręgu niezdrowej kuchni w momencie, gdy przeszłam na dietę. Wcześniej nie jadłam warzyw (mój brat niestety unika większości z nich do dzisiaj), a za normalną kuchnię uznawałam tę, którą znałam od lat. I choć moi rodzice miewali sobie grubsze i szczuplejsze okresy, nie wynikało to z ich jakiejś tam genetycznej skłonności do nadwagi – absolutnie nie. Było to spowodowane wyłącznie kuchnią, sposobem żywienia i słabością do łakoci. Moja Mamcia dopiero TERAZ dokonała chwalebnej rewolucji, bo zachęcona moimi radami, zmodyfikowała również swoją kuchnię. Ale zobaczcie, jak silny wpływ mają na nas przyzwyczajenia naszych rodziców. Śmiało ryzykuję stwierdzenie, że tych otyłości związanych z genetyką jest naprawdę bardzo, ale to bardzo niewiele w porównaniu do przypadków spowodowanych po prostu niewłaściwym sposobem jedzenia. Łatwo jest zwalić na  geny (albo grube kości!) nasze lenistwo i słabości. Tylko że w pewnym momencie staje się to śmieszne. Jeśli otyłość u wszystkich, którzy tak twierdzą, jest kwestią genów...

 

źródło: kwejk.pl