143. plus size na plaży.

     Ostatni raz kostium kąpielowy miałam na sobie... dziewięć lat temu. Byłam czternastoletnią niewiastą i powoli stawałam się dumną (kwestia dyskusyjna) posiadaczką czegoś, co nazywa się świadomością własnego wyglądu. Choć nie uważałam go za coś, co całkowicie niszczy moje życie, kostium kąpielowy był w moim mniemaniu czymś bardzo dla mnie odległym, bardziej odległym niż szpilki na jedenastocentymetrowych obcasach. 

     Choć Dąbrowa Górnicza to miasto, w którym nie brak zbiorników wodnych, nad które latem tłumnie wyruszają mieszkańcy, to jednak dla mnie były one niedostępne. Włożenie na siebie kostiumu kąpielowego uznawałam za coś na tyle żenującego, że sama myśl o tym napawała mnie rozbawieniem. Moje miejsce do opalania stanowił BALKON, na którym i tak musiałam uważać, by czujne oko któregoś z sąsiadów nie spoczęło na moim rozrastającym się cielsku.

     Jak było później – można się domyślać. Wakacje nad morzem były czymś absolutnie niemożliwym (bo po co jechać nad morze, skoro nie można się rozebrać, prawda?), ale przewrotny los rzucił mnie w końcu tu, gdzie znajduję się teraz. Do Gdańska. Do dzielnicy położonej nad samym morzem.  Jakby nie mogła to być Morena. Albo Chełm. Albo Osowa. Ale nic nie dzieje się przez przypadek. Dziękuję Ci ogromnie, Boże! – powiedziałam wczoraj ironizując. Jeżeli rzucasz mi to wyzwanie, musisz uważać, że mu sprostam. Przyjmuję. 

     Nie oszukujmy się. Plaża – wbrew temu, co sądzą anonimowi internetowi pieniacze – jest miejscem dla wszystkich. Nie po to istnieją plaże, by z nich nie korzystać. Nie po to wymyślono kostiumy kąpielowe, by ich nie nosić. 

     Tylko że wiecie... nie wszyscy czytający tego bloga mają doskonałą figurę. Nie każda z nas jest doskonałą Nicole Scherzinger, lub zmysłową J.Lo i nie każda może sobie pozwolić na obwiązanie się trzema trójkącikami i zaprezentowanie się szerokiemu gronu jako królowa plaży (z drugiej strony, plażujący panowie też nie przypominają Brada Pitta, z tymi swoimi olbrzymimi kałdunami, spoconymi czołami i zrogowaciałymi piętami). 

     Co mamy do ukrycia?

     Przed zakupieniem kostiumu warto zastanowić się nad tym, co możemy pokazać, a co lepiej ukryć. Włożyć na siebie można wszystko. Nawet wyjątkowo skąpe bikini. Tylko że gdy wszystkie możliwe paseczki wcisną się nam w ciało, będziemy wyglądać jak  szynka obwiązana sznurkiem, jak ktoś wspomniał kiedyś w komentarzach pod tematem dotyczącym bielizny.

     Choć moje bytowanie na plaży ograniczy się raczej wyłącznie do opalania (chyba, że dorwę odpowiednio długie pareo), nie bardzo mogę pozwolić sobie na pokazywanie nóg. Po pierwsze: żylaki, które nie przepadają za słońcem, po drugie: blizna po nieudanej operacji (ręcznik na łydkach i niestety, nie ma innego wyjścia). Od pasa w górę jest w miarę okej, pomijając zjaśniałe rozstępy po obu stronach brzucha i niedostatki w okolicach piersiowych (ten problem rozwiązałam, kupując wczoraj usztywnianą górę od bikini, czarną w białe kropeczki, z falbankami w górnej części – przynajmniej nie wyglądam w niej jak dziesięcioletni chłopiec). Muszę więc szukać takich strojów, które pozwolą mi na ukrycie tego kiepskiego dołu, w razie chęci pospacerowania po plaży w wyjątkowo upalny dzień, a uwierzcie, gdyby nie te cholerne żylaki, nie miałabym żadnych oporów przed chodzeniem w samym kostiumie, bo lubię moją figurę.  

  

     Niektóre z nas mają jednak innego rodzaju problem -  masywną górę i stosunkowo wąski dół. Różnicę między figurami typu gruszka (wąska góra, szeroki dół), a jabłko (szeroka góra, wąski dół) możecie zaobserwować na poniższym obrazku (choć jestem pewna, że i tak każda z Was doskonale wie, czym różnią się oba typy figury).

 

     Jabłka dobrze będą wyglądać w czymś, co nieco ukryje ich masywną górę. Choć ukrywanie dużych piersi to zbrodnia przeciwko męskiej płci, nie każda kobieta lubi swójspory biust i wystający brzuszek. W tym przypadku doskonałe będą stroje typu tankini i jednoczęściowe, które nieco „spłaszczą” górę: 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     Figura gruszki według mnie nie potrzebuje ukrycia. Jest kobieca i naprawdę seksowna (mój naprawdę taktowny Ukochany przełknął głośno ślinę, gdy pokazałam mu zdjęcie Kim Kardashian w bikini i nawet nie starał się ukryć, że mu się podoba, phi... tylko że mnie też się niesamowicie podoba :P). Ale jeśli obawiamy się pokazać światu nasze pośladki, czy  górną część ud, która w przypadku tego typu figury jest raczej potężna, najlepsze dla nas  będą „doły”, które je ukrywają:

 

 

 

 

 

     Mimo wszystko nie zapominajcie o jednym: na plażę idziecie dla przyjemności, nie dla katowania się. Idziecie korzystać ze słońca, szumu fal (krzyku rozwydrzonych dzieciaków) i zapachu wody. Dla pięknej, brązowej opalenizny. Nie trzeba się wstydzić tego, że gdzieś nam coś lekko zwisa. Wgrajcie sobie do odtwarzacza przyjemny album z grecką, kubańską, czy latynoską muzyką i miejcie głęboko w tyłku to, że ktoś może spojrzeć na Was i zlustrować Wasze pośladki. Do licha, opalenizna optycznie wyszczupla!